Volgens Ilse Meijer, filosoof en cultureel antropoloog, is de ecologische crisis een gevolg van de christelijke kosmologische oriëntatie op de wereld. De natuur werd als ondergeschikt beschouwd aan de mens. Als alternatief voor deze ‘uitbuitende en onderdrukkende relatie’, probeert ze in een artikel in ‘de Salon’ het bredere dekoloniale project te verbinden met verhandelingen uit de ecologie en de milieubescherming. Dat doet ze door te kijken naar verschillende begripsvormingen van de natuur, zoals weerspiegeld in Inheemse talen.
Haar conclusie:
“Om de Westerse academische wereld verder te dekoloniseren, moeten er twee stappen gezet worden. Ten eerste moet er een breder bewustzijn komen van de invloed van de christelijke kosmologie op de (ten onrechte als seculier beschouwde) academische wereld. Deze invloed is bijvoorbeeld zichtbaar in conceptualisaties van de natuurlijke wereld en de relaties van de mens met de natuurlijke wereld die onbetwist blijven, behalve door dekoloniale en Inheemse wetenschappers, ecofeministen, posthumane- en queer-theoretici. Ten tweede moet er meer ruimte gecreëerd worden voor Inheemse kosmologieën die historisch zijn uitgewist, onderdrukt, of genegeerd binnen de academische wereld. Om dit te doen moet er rekening gehouden worden met taalkundige verschillen en het risico dat Inheemse kosmologische opvattingen over de natuurlijke wereld verloren gaan bij het vertalen. In navolging van Wall Kimmerer (2020), moeten er verschillende kosmologieën en kennis behandeld worden, zonder aan een ervan voorrang te geven.”
Lees het hele stuk in ‘de Salon’. De oorspronkelijke Engelse versie verscheen in Splijtstof.
