🔥Hothouse Holocaust: wachten op het verzet

De mensheid bevindt zich in de donkerste vallei – gevangen tussen ontkenning en paniek, wachtend op de catastrofe die eindelijk door onze apathie heen komt breken.

Dit artikel werd opgenomen via een telefoonlijn uit de gevangenis. U kunt de originele audio met ondertiteling hier beluisteren.

Met onze huidige koers zal de beschaving zoals wij die kennen verdwijnen. Alleen als we voldoen aan onze huidige toezegging – netto nul uitstoot in 2050 – zal de mensheid misschien op een bepaalde manier overleven, en bezig zijn met de constante uitdagingen van extreem weer, verlies van ijs en de stijging van het zeeniveau en de temperatuur.

Sir David King, voormalig Chief Scientific Adviser van de Britse regering, 2024.

Wat valt er op aan de titel Hothouse Holocaust? Nou, het is natuurlijk de ‘H’ waarmee elk woord begint, de manier waarop het van de tong rolt. Het gaat er niet echt om wat er wordt gezegd; dat verdwijnt op de een of andere manier naar de achtergrond, een vage onaangenaamheid. De H’s – daar gaat het om. Mensen, hè? We zijn een vreemd stel. Ik heb het stiekeme gevoel dat wanneer het officieel wordt en er eindelijk een belangrijk iemand op televisie komt vertellen: “Helaas is het waar. We hebben het tenslotte te laat laten komen. De ineenstorting van het klimaat is nu definitief; miljarden mensen zullen sterven “ – wanneer dit gebeurt, zal een groot aantal kijkers vooral geïnteresseerd zijn in de kleur van zijn stropdas of het model van zijn haar, maar vooral niet in wat hij zegt. Mensen…

We hebben het allemaal al eerder gehoord. Het hangt al een hele tijd in de lucht; degenen die niet verstrikt zijn in de ontkenningsmanie kunnen het ruiken. Het is niet goed. Het gaat niet goed aflopen. Een week of wat voordat ik dit schreef, stond in The Guardian dat de koolstofputten, die CO2 vastleggen, aan het instorten zijn. Vorig jaar zijn ze er niet in geslaagd meer koolstof te absorberen dan ze hebben afgegeven – de bossen, de bodems, de oceanen. Het kon geen slechter nieuws zijn.

Ik heb een tweet gepost. Ik schreef 4.657 keer ’fuck’. Ik vroeg me al af of dat een wereldrecord is – in ieder geval van iemand in de gevangenis.

De miljardair Elon Musk heeft me 700 pond van zijn fortuin gegeven voor mijn inspanningen, dus dat is alvast iets, denk ik.

De tweet is 35 miljoen keer bekeken, maar niemand gaat de straat op. Dat vat onze huidige tijd goed samen. Ik wil niet te dramatisch klinken, maar is er niemand die het met me eens is? We leven in de moreel meest vervallen tijd in de menselijke geschiedenis – dit ondraaglijk surrealistische moment tussen redelijke ontkenning en paniekerige actie; het donkerste dal van de spirituele dood, waar we niet langer kunnen ontkennen maar nog niet kunnen handelen. We kunnen met tientallen miljoenen op de tweet klikken, maar de straat opgaan? “Maak me goed, maar nu nog niet.” (Augustinus)

Elke dag is het gewoon wachten, wachten op die extreme klimaatgebeurtenis die normaal één keer voorkomt in de miljoen jaar en die nu eens per decennium gaat plaatsvinden in de komende honderdduizend jaar en die tientallen miljoenen zwarte mensen doodt of een paar honderdduizend blanken (racisme is immers niet verdwenen, toch? Laten we daar tenminste eerlijk over zijn).

Wachten, wachten, wachten, en dan gebeurt het.

De telefoon gaat. Er is een rijk iemand in paniek; hij heeft in het verleden nooit geld gedoneerd, maar nu wil hij ons miljoenen geven. Elke dag wachten op dat telefoontje betekent dat er nog meer ontelbare, unieke levens veroordeeld zijn tot een langzame, pijnlijke uithongering. Ik speel met variaties op de meest menselijke van alle redelijke reacties: “Jij verdomde idioot, je had het 10 jaar geleden moeten geven. Nu is het verdomme te laat.”

Ik lees nu George Bataille, de vergeten Franse denker die, te midden van de hel van de Eerste en Tweede Wereldoorlog, zei dat echt idealisme bedrog was en cynisme nog erger. Dat was zijn enige troost. Al vroeg realiseerde hij zich dat de belangrijkste menselijke eigenschap de lach is als reactie op onze ‘geworpenheid’ in dit leven, zoals Heidegger het uitdrukte. Bataille zou niet door de Guardian zijn gepubliceerd, om redenen die niet verschillen van waarom ze mij niet publiceren. Ik kreeg een of twee stukken gepubliceerd aan het begin van de Extinction Rebellionperiode, maar zodra het echt werd wat ik zei – nou, dat was het einde daarvan.

‘De prijs van alles kennen, maar de waarde van niets’ (Oscar Wilde). The Guardian geeft de feiten over de klimaatcrisis, maar geeft de betekenis niet, omdat de feiten blijkbaar heilig zijn en de betekenis dus profaan moet zijn. Dat is de reden waarom het liberalisme niet in staat is om het fascisme te stoppen. Ik schrijf dit vlak voordat Trump de verkiezingen wint. Harris geeft de feiten; Trump geeft de betekenis. En elke sociale waarnemer die geïnteresseerd is in de realiteit – de echte realiteit – weet welke van de twee het wint. Het kwaad is saai. Ik stel voor dat we St. Augustinus hierin volgen – hij heeft er tenslotte veel over geschreven – en accepteren dat het kwaad gewoon de vervorming van het goede is, een gebrek aan het goede, in welk geval we te maken hebben met een totale uitroeiing van het goede. Maar zelfs in zijn absoluutheid is het kwaad nog steeds saai.

Er zijn altijd slechteriken, toch? Wat het bloed echt doet koken, wat je door de kamer doet lopen van oncontroleerbare woede, is hypocrisie. En, nog erger, verraad. Die grote liberale leugen – dat we goed zijn, oprecht zijn, handelen naar de feiten… Het is gewoon niet waar. Je gelooft in de feiten als een substituut voor het geloven in iets anders, want om te geloven in wat de feiten betekenen, zou je dwingen om te beginnen met leven. Je zou uit de comfortzone van je economische voorrecht, je seculiere nihilisme moeten stappen.

Waar het nu om gaat is het leven zelf. Niet het behouden van het leven – dat ligt nu in de handen van krachten die ons verstand te boven gaan. Wat ik bedoel is de beslissing om nu echt te gaan leven in plaats van op internet te zitten klikken, zweten en wachten. Wat ons zal redden is, als er genoeg mensen echt gaan leven, het leven dat ze hebben gekregen – die ene kans in X miljard die ieder van ons heeft. Wie denkt dat het ondankbaar is om het aanbod niet aan te nemen? Persoonlijk kies ik voor het Neoplatonisme. Het heeft iets mysterieus, vind je niet? Het besef dat liefde, waarheid, schoonheid allemaal één zijn, en dat ene is God.

We worden op het toneel van het leven gezet om te kiezen. De juiste keuze is om voor God te kiezen. We weten allemaal wat dat betekent; we hoeven alleen maar te stoppen met het lezen van de feiten en even te luisteren, naar het signaal in de ruis. Dit is de juiste keuze – een keuze voor liefde, waarheid, schoonheid. Mijn medemensen, het betekent binnengaan in de glorie van het verzet.

Roger Hallam, Hare Majesteits Gevangenis Wayland, VK, oktober 2024

Lees of luister de oorspronkelijke versie hier.

Oudere posts:

 Wisseling van de wacht in de gaskamer – de Britse verkiezingen

Er is een nieuwe partij aan de macht, maar het is hetzelfde verhaal. Alleen een revolutie kan ons bevrijden uit de suïcidale gevangenis van de maatschappij.

Opmerking: Dit was het laatste artikel dat Hallam schreef voordat hij tot vijf jaar gevangenisstraf werd veroordeeld.

Als je naar de gevangenis gaat (of moet ik zeggen ‘wanneer’?), begrijp je wat bewakers doen. Ze handhaven regels. Je kunt in je cel rondlopen – prima. Maar loop verder rond op de binnenplaats als de tijd om is en ze slepen je naar binnen. Je krijgt een paar schrammen en blauwe plekken (of erger) en wordt dan voor straf in een isoleercel gestopt. Er zijn veel regels, maar slechts één hoofdregel – breek de regels en je wordt gestraft.

 Het is hetzelfde met de politiek aan het einde van de wereld. Je kunt stemmen op wie je maar wilt, zolang ze maar niet hun project hoeven te stoppen om de komende twee decennia het menselijk ras te vernietigen. Om die hysterische idioten bij de VN te citeren: we hebben ‘twee jaar om de wereld te redden’ anders zullen de economieën ‘verwoest’ worden.

Natuurlijk wordt het zeggen van zoiets revolutionairs al ruim 200 jaar een ‘ideologie’ genoemd. In feite is het idee dat het einde nadert altijd onderdeel geweest van de menselijke cultuur. Een ideologie is het opleggen van een idee aan de werkelijkheid. Vaker wel dan niet wordt de ideologie tegengesproken door de werkelijkheid – het einde van de wereld is niet nabij. Maar niet altijd. Lees dat nog eens – niet altijd.

 De uitzondering bestaat. Het is te zien in de geschiedschrijving. Beschavingen vernietigen zichzelf – ze ‘plegen zelfmoord’ om de beroemde uitdrukking van historicus Arnold Toynbee te gebruiken. Eigenlijk vernietigen ze zichzelf uiteindelijk allemaal. Niets lijkt eeuwig te duren. De wrede paradox is dat ze zichzelf voor een groot deel vernietigen omdat ze er zo zeker van zijn dat ze zichzelf niet zullen vernietigen. Soms is de ‘ideologie’ de tegenovergestelde opvatting: de ideologie van de ‘vooruitgang’ – het opdringen van het idee dat het einde nooit zal komen.

Feiten bestaan echter. Dingen die onafhankelijk van onze overtuigingen bestaan – zoals ik de rechter in mijn rechtszaak deze week probeer duidelijk te maken. Er is geen kans dat hij het zal accepteren omdat zijn ideologie de werkelijkheid overtroeft. De feiten zijn dat kapitaal de wereld beheerst in de jaren 2020. Internationaal kapitaal, om precies te zijn, is ontsnapt aan de controle van de staat. Dit is niet slechts één observatie – het is een empirische vaststelling. Het is historisch gesitueerd – nu, in dit decennium. Als zodanig is het een ideologisch statement. Kapitaal wint het niet altijd van de staat – meestal in de geschiedenis zelfs niet. En binnenkort zal het kapitaal weer verliezen.

Rogers vonnis stond op de voorpagina van vier grote Britse kranten. Ze richtten zich allemaal op de details van het proces in plaats van op de existentiële dreiging die de verdachten probeerden te vermijden.

De situatie is als volgt. Als je probeert om structureel in te grijpen in het wezen van kapitaal – de mogelijkheid om economische activiteiten te ontplooien die de sociale en ecologische kosten externaliseren – dan zal het kapitaal je straffen. Eraan sleutelen is prima – je kunt altijd een tijdje blijven hangen voordat je het gevangenisterrein moet verlaten – maar een structurele uitdaging aan het vermogen van het kapitaal om kosten te besparen zal worden afgestraft. Je krijgt dan kapitaalvlucht en nog grotere schulden – kijk maar naar Griekenland na de financiële crash van 2008; ze verloren €4 miljard per week omdat ze zich verzetten tegen een Europees reddingsplan. Je land wordt armer en je wordt weggestemd, waarna iemand anders de kwadratuur van de driehoek zal proberen te vinden.

Wat is het eindspel hier? Er zijn twee uitkomsten. De staat stort in, uitgehold door de sociale kosten van de externaliteiten van het kapitaal, wat leidt tot sociale ineenstorting. Of de staat dwingt het kapitaal zich aan zijn wil te onderwerpen door zijn geweldsmonopolie. Doe wat we zeggen of we stoppen je in de gevangenis (of erger). In dit geval zit de laars aan de andere voet. Beide eindspellen resulteren in wat iedereen probeerde te vermijden – veel armer worden. Voorkomen is beter dan genezen. Op universiteiten noemen ze dit het collectieve actieprobleem.

Wat is het resultaat? Op wie je ook stemt, je krijgt hetzelfde resultaat – de heerschappij van het kapitaal. Zeg dit tegen de helft van de bevolking – misschien is het nu nog maar een kwart en binnenkort zal het een tiende zijn – en ze zullen je voor gek verklaren. Vertel het de groeiende andere helft en ze zullen zeggen “Ja, natuurlijk”. Het is niet zo dat mensen niet weten hoe het zit. Het is gewoon zo dat deze mensen nooit aan het woord komen in de publieke sfeer – in de media. Dat is nog een van de regels.

Dan is er nog de gaskamer. “Oh, die Roger heeft het altijd over de Holocaust”. Waarop ik antwoord: “Geen commentaar” (ik heb die regel geleerd!). Jij maakt de vergelijking, niet ik. Dus misschien ben jij het die ‘antisemitisch’ is omdat je alleen maar denkt dat er een vergelijking zou kunnen zijn. Dit is trouwens hoe ideologieën uiteindelijk hun kinderen opeten. Het besef van systeemkritiek wordt zelf een misdaad. De beschuldigers worden de slachtoffers. De bewakers worden gestraft voor het bewaken. Denk aan de grote showprocessen.

Nee, wat ik zeg is dat de wereld waarin we letterlijk leven een gaskamer is – ik maak geen ‘vergelijking’. Dat is wat het is. We worden omringd door gassen en deze gassen zitten opgesloten in een ruimte. Ga buiten deze ruimte – door te diep te graven of te hoog te klimmen – en de zuurstof raakt op en je sterft. Het leven is afhankelijk van dat kleine stukje bewoonbare ruimte, de Goudlokje-zone.

Ik zal dit illustreren aan de hand van mijn boerderij. Mijn boerderij ligt 150 meter boven zeeniveau. Ik kan voedsel verbouwen van 100 tot 200 meter. Boven 200m is het te koud en winderig. Onder de 100m is het te nat en te drassig. We leven in een strook – ongeveer 100 meter dik – en daarbuiten verhongeren we. Deze strook bestaat ook in de gaskamer.

Het kapitaal heeft broeikasgassen zodanig geëxternaliseerd dat het de samenstelling van deze gaskamer aanzienlijk verandert. Met deze nieuwe gassen kun je geen voedsel verbouwen op een betrouwbare schaal, zelfs niet op kleine schaal.  Zoals we binnenkort zullen ontdekken, betekent geen voedsel geen leven. Met andere woorden: onbelemmerd kapitaal heeft het eindspel van alle eindspelen gecreëerd – uitsterven.

COP 28 – Geleid door fascisten. Gelegitimeerd door liberalen.

(6 december 2023)

Laat me een weloverwogen statement maken:

Het COP-proces (Conference of Parties, klimaatconferenties) is bedoeld om de grootste holocaust in de menselijke geschiedenis te faciliteren.

Iedere organisatie die participeert in dat proces is medeplichtig aan die holocaust – de wereld staat voortaan in brand, voor altijd.

Kijk waar 27 COPs ons gebracht hebben.

We zitten op een recordhoogte van CO2-uitstoot en de huidige COP-voorzitter zegt dat er ‘geen wetenschappelijke steun’ is voor het uitfaseren van fossiele brandstoffen. Het is een lachertje, een aanfluiting voor de mensheid.

Als het een aanfluiting is, waarom ga je dan nog naar een COP? Je maakt alleen jezelf belachelijk.

Zou u in 1939 naar een vredesconferentie met Hitler zijn gegaan?

Het is een moderne versie van de Sovjet-showprocessen – iedereen die zich ermee inlaat is een ‘nuttige idioot’ voor het grootste genocideproject in de wereldgeschiedenis. Zelfs Greenpeace heeft zijn gekwalificeerde steun uitgesproken voor de COP als ‘niet alleen een historische kans, maar ook een podium om de diplomatieke macht van de VAE te demonstreren’.

Ondertussen bekritiseren zogenaamde ‘campagnevoerders’ premier Rishi Sunak, de koning en David Cameron voor het gebruiken van privéjets om op de COP te komen. Als ze de trein zouden nemen naar de massamoordconferentie, zou dat dan wel in orde zijn?

Het binnenhalen van ‘haalbare’ eisen in dit stadium is slechts een andere variant van het zelfde wereldwijde zelfmoordproject. Alleen met een strategie van verzet om alles te veranderen zullen we enige kans hebben om iets te redden.

HET IS TOTALE BULLSHIT

Hoe kan iemand met een greintje realiteitszin of moraliteit een organisatie financieel steunen die geloofwaardigheid verleent aan een conferentie die de grootste holocaust in de wereldgeschiedenis mogelijk maakt? Iets waarvan ze verdomme denken dat het 1 miljard vluchtelingen gaat opleveren?

Het is tijd om het corporate frame ‘klimaat’ te laten vallen en ons in plaats daarvan te richten de elites. We moeten ons niet richten op het ‘moordwapen’, het klimaat, maar op de moordenaar. Óf we belanden in fascisme en sterven uit óf we creëren een progressieve revolutie.

Er zijn drie dingen nodig om te voorkomen dat we ineenstorten en effectief uitsterven:

* De totale decarbonisatie van samenlevingen

* Massale investeringen en uitrol van aardherstel/geo-engineering technologieën

* Een grootschalige politieke revolutie die het algemeen belang boven het bedrijfsbelang stelt

De eerste twee zullen niet gebeuren zonder de derde.

De enige manier om sociale veranderingen op grote schaal af te dwingen in de beperkte tijd die we hebben, is door middel van burgerlijk verzet.