Gezichtsherkenningsbril

Ik sta op een receptie enthousiast te praten met een man, en ik vraag hem: ‘Hoe gaat het met je werk in Indonesië?’ Hij kijkt me verbaasd aan en zegt ‘Hoe kom je erbij, ik werk helemaal niet in Indonesië!’ ‘O, sorry, sorry’ zeg ik, ‘ik ben even in de war’, en schuifel snel opzij om een nieuw glas wijn te pakken. Pas in de trein schiet het door me heen: dat was Piet niet, dat was Allard. Die werkt in Noorwegen.

Het overkomt mij nu steeds vaker, dat ik meen mensen te herkennen die het uiteindelijk niet blijken te zijn. Soms als ik er direct niet op kan komen zeg ik ‘Help me even, wie ben je ook al weer’, maar als ik ze goed ken, komt dat wel beledigend over. Prosopagnosie noemt mijn beroemde nicht Yvonne het, zij heeft er ook last van.

Ik wil daarom een bril hebben met een klein cameraatje in de brug die de gezichten opneemt en herkent en mij via de pootjes van de bril in mijn gehoorapparaat influistert met wie ik sta te praten. Er hoeft niet de hele wereldbevolking in de database te staan, de naar schatting 4000 mensen die ik ken is voldoende – dat is sowieso het maximaal aantal mensen dat iemand kan herkennen, volgens een oud verhaal. Het is eigenlijk niet eens echt AI, maar ik zou er wel mee geholpen zijn.