Strategisch reguleren van DNA-reparatie

Gedurende mijn hele wetenschappelijke carrière heb ik geprobeerd te begrijpen hoe cellen zichzelf beschermen tegen de gevolgen van onvermijdelijke schade aan DNA.  DNA, de blauwdruk die essentiële instructies geeft voor het functioneren en het leven van organismen, ondergaat voortdurend ongeprogrammeerde veranderingen, zoals spontaan verval of reacties met chemische stoffen die normaal gesproken in cellen worden geproduceerd (voornamelijk reactieve zuurstofcomponenten) of chemische of fysische stoffen uit de omgeving (bijvoorbeeld zonlicht).

Om de schadelijke effecten van DNA-beschadiging af te wenden, hebben cellen complexe routes ontwikkeld die bepaalde vormen van DNA-beschadiging herkennen en via enzymatische bewerking (DNA-herstel) het genoom weer in zijn normale staat terugbrengen. Wat we hebben geleerd uit studies van zeldzame genetische aandoeningen en epidemiologisch onderzoek is dat verminderde DNA-herstelsystemen nauw verbonden zijn met aanleg voor kanker, neurodegeneratieve ziekten en vroegtijdige veroudering.

Gezien de constante dreiging van DNA-schade en het duidelijke belang van DNA-herstelmechanismen, is elk project dat aspecten van deze gerelateerde onderwerpen omvat ‘dromerig’ voor mij.

Wat wil je onderzoeken?

Naast het begrijpen van de fundamentele mechanismen van DNA-herstel, ben ik geïnteresseerd in het identificeren van interventies of geneesmiddelen die deze routes beïnvloeden. Aangezien genomische stress een kenmerk is van kanker, neurodegeneratie en versnelde veroudering, ligt het voor de hand dat tactische regulering van DNA-herstel talloze voordelen zal hebben bij de behandeling van ziekten en de bevordering van de gezondheid. Dus: terwijl het nog in een vroege conceptuele fase is, wil ik graag platforms ontwerpen om activatoren van DNA-herstelsystemen te identificeren, die vervolgens worden gevalideerd in preklinische modellen en uiteindelijk worden getest in klinische proeven bij mensen.

Waarom?

De leeftijdsopbouw van onze bevolking verandert, het percentage ouderen neemt toe en door de vooruitgang in ziektepreventie en -behandeling leven mensen langer.  Daarom is het noodzakelijk dat we als samenleving benaderingen identificeren die gezond ouder worden ondersteunen om de kwaliteit van leven te verbeteren en de toenemende druk op onze gezondheidszorgsystemen en economische structuren tegen te gaan.  Ik geloof dat interventies die de effectiviteit van DNA-herstelsystemen ondersteunen en verbeteren gedurende de levensloop slechts één strategie is om de gezonde levensduur te bevorderen, d.w.z. het aantal jaren dat we in goede en actieve gezondheid doorbrengen.