Vanochtend heb ik mijn gehavende etiquetteboek ‘Hoe hoort het eigenlijk’ (editie 1999) weer eens doorgebladerd en ik kreeg sterk het idee dat de wetgever daaruit inspiratie heeft geput bij het opstellen van de Omgevingswet.
Zo is de gedachte achter de etiquette dat degene die een etentje initieert de rekening daarvan moet betalen, overgenomen in artikel 13.3 van de Omgevingswet. Uit die bepaling volgt namelijk dat als bijvoorbeeld het waterschap aan een gemeente voorstelt dat een waterberging moet worden opgenomen in een omgevingsplan hij uiteindelijk ook de rekening daarvan moet betalen. Die rekening bestaat dan uit de nadeelcompensatie die moet worden uitgekeerd aan de boer op wiens grond de waterberging komt.
Een ander voorbeeld van een omgangsregel uit het etiquetteboek die zijn weg heeft gevonden naar de Omgevingswet, betreft het feit dat als een grote groep samen uiteten gaat de totale rekening naderhand wordt gedeeld door het aantal personen, waardoor onderlinge verschillen verdwijnen en voor iedereen dezelfde gemiddelde prijs ontstaat. Die gedachte komt terug in artikel 15.24 van de Omgevingswet, welke bepaling met zich brengt dat voor alle eigenaren van percelen die benodigd zijn voor een nieuwe woonwijk – ondanks onderlinge verschillen in bestemming – wordt gewerkt met dezelfde gemiddelde complexprijs.
Tot slot las ik in het etiquetteboek dat het usance is dat als je iets van iemand anders niet meer nodig hebt dat je dit dan zo snel mogelijk teruggeeft. Die etiquetteregel is doorgesijpeld in artikel 11.21 van de Omgevingswet. Dat artikel bepaalt namelijk dat indien vast komt te staan dat onteigende grond toch niet nodig is, de overheid gehouden is om de bewuste grond weer terug aan te bieden aan de oorspronkelijke eigenaar.
Hierboven staan al een paar aanwijzingen dat een etiquetteboek relevant is voor mijn juridische praktijk op het gebied van grondzaken en water. Aangezien ik nog wel wat vragen verwacht als ik de aanschafprijs van een nieuw (minder gehavend) etiquetteboek als zakelijke onkosten boek, hoor ik graag in de comments of jullie nog meer voorbeelden kennen van etiquetteregels die zijn overgenomen in wet of rechtspraak.
